تقویم که ورق می‌خورد در صفحات خود روزهای تلخ و شیرین بسیاری دارد، اما برخی ماه‌ها و روزها یا شیرینی بیشتری دارند مانند تحویل سال نو که سرآغاز شادی و شعف بهاری هستند یا تلخی وصف‌ناپذیری دارند که در ذهن همگان می‌مانند. در میان همین ورق زدن تاریخ به ماه‌های پایانی سال ۸۲ که می‌رسیم ناخودآگاه غمی سنگین بغض خاطراتمان را می‌گیرد؛ چون روزهای اول دی ماه سال ۸۲ بود که زلزله‌ای مهیب شهر بم را ویران کرد و جان بیش از ۵۰ هزار نفر از هموطنانمان را گرفت و هنوز داغ این حادثه تلخ التیام نیافته بود که ۲۹ بهمن ماه همان سال خبری دیگر همه ایرانیان را داغ دار کرد.

هر چند این حادثه مانند زلزله بم نبود، اما به علت جان باختن ۳۵۰ نفر در آن به عنوان بزرگ‌ترین حادثه ریلی کشور شناخته می‌شود حادثه‌ای که مربوط به انفجار قطار باری در نیشابور بود. بی‌تردید بسیاری از ما به محض شنیدن واژه انفجار قطار به یاد آن روز غم‌انگیز می‌افتیم، اما برای آنکه برخی از خوانندگان جوان هم اندکی بیشتر از موضوع بدانند مروری کوتاه به این ماجرا داریم. اوایل بامداد چهارشنبه ۲۹ بهمن ماه ۸۲ واگن‌های متوقف‌شده و بدون لوکوموتیو حامل مازوت، بنزین و پنبه در ایستگاه خیام نیشابور به روی ریل به سمت مشهد به حرکت درآمدند و پس از مسافتی کوتاه با قطار باربری دیگری که حامل گوگرد بود در محل روستای دهنو هاشم‌آباد برخورد کردند.   در ابتدا این حادثه هیچ گونه تلفات و حادثه انفجاری روی نداد و روستاییان از محل خارج شدند و گروه‌های اطفای حریق و امداد در محل حادثه حاضر و تا ساعت ۹:۳۰ صبح اوضاع را عادی تلقی می‌کردند که ناگهان واگن‌های حامل گوگرد و مواد سوختی آتش گرفت و انفجار مهیب منطقه را فرا گرفت و حدود ۵۰ واگن به کوهی از آتش تبدیل شد.

 بر اثر این انفجار بیش از ۹۰ درصد روستای دهنو هاشم‌آباد که در کنار ریل قطار قرار داشت به کلی تخریب شد. در این انفجار تعدادی از نیروهای نظامی، انتظامی و امدادی کشور نیز کشته شدند. در پی حضور مسئولان در محل حادثه و هنگامی که همه وضعیت را عادی می‌دانستند بر اثر انفجار، مدیرکل وقت راه‌آهن خراسان و فرماندار وقت نیشابور و تعداد بسیاری از مردمی که برای تماشای حادثه آمده بودند، کشته می‌شوند. صدای این انفجار مهیب در مشهد هم شنیده شد و تصاویر منتشر شده بیشتر به یک منطقه بمباران شده شبیه بود تا یک انفجار و نمی‌توان شرایط پیکرجان باختگان این حادثه را توصیف کرد، ولی هرچه بود ۳۵۰ نفر جان باختند و ۴۶۰ نفر زخمی شدند. امروز شاید برای بسیاری از ما تنها یک روزدر تقویم سالانه باشد و لحظاتی بعد فراموشش کنیم، اما یادمان باشد بیشتر آنهایی که در این سانحه جان باختند از آتش نشانان گرفته تا مدیر کل وقت راه آهن و خبرنگاران و واحدهای امدادی و پشتیبانی دیگر برای انجام مأموریت رفته بودند وآن روز از این مأموریت بازنگشتند.

انفجار قطار نیشابور برای آن ۳۵۰ نفر آخرین مأموریت بود و خانواده‌های آن‌ها از آن سال تنها با خاطرات عزیزان خود زندگی می‌کنند و چه بسا حسرت‌هایی که بردل بسیاری مانده است. با تمام این اوصاف امروز پانزدهمین سالگرد جانباختگان این حادثه مرگبار است و نمی‌توان جز تسلیت دوباره چیزی به خانواده‌های آن‌ها گفت، اما به بهانه امروز خوب است با خود عهد ببندیم که یادمان باشد تعدادی از همین آدم‌های اطرافمان همواره با به خطر انداختن جان خود درصدد تأمین امنیت وآسایش ما هستند و کمتر دیده می‌شوند مگر آنکه حادثه‌ای غم انگیز رخ بدهد تا بدانیم آن‌ها چه می‌کنند. پس به همین بهانه به تمام مردان و زنانی که برای بهتر کردن شرایط زندگی افراد جامعه تلاش می‌کنند درود می‌فرستیم و قدردان آنانی هستیم که جان خود را در این راه فدا کردند.

منبع: روزنامه قدس

انتهای پیام/